Magurki i wieża widokowa na Magurkach

13 listopada 2020

Magurki i wieża widokowa na Magurkch — łatwa i przyjemna wędrówka zwieńczona przepięknymi widokami na Tatry. Na szczyt dotrzeć można dwoma różnymi szlakami, których opisy przedstawiamy poniżej. Przy okazji wędrówki będziemy mogli zapoznać się z elementami kultury Wołoskiej, poznać walory przyrodnicze okolicy, a także zagłębić w historię bombowca Liberator. Obie trasy są idealne na wycieczkę o każdej porze roku. Rozpoczynają się i kończą w Ochotnicy Górnej.

Szlak Kultury Wołoskiej

Szlaki, którymi dotrzeć można na Magurki i wieżę widokową na Magurkach, prowadzą przede wszystkim ścieżkami edukacyjnymi: „Dolina potoku Jaszcze” oraz „Szlak Kultury Wołoskiej„. W latach 2007-2008 Gmina Ochotnica rozpoczęła realizację projektu „Szlak Kultury Wołoskiej”, który ma na celu przybliżenie nam dziedzictwa kulturowego oraz historii pasterskich ludów zamieszkujących niegdyś te okolice. Wołosi zwani są „Ojcami Europy”, a ich obecność na terenie Karpat i wpływ na kształtowanie się tutejszej kultury, znany jest już od Średniowiecza. Wędrując na Magurki, można podziwiać pozostałe po ich działalności drewniane szałasy, a także polany, które karczowano pod wypas bydła. Dziś dzięki tym zabiegom możemy podziwiać rozległe panoramy na inne pasma górskie. Szlak Kultury Wołoskiej wytyczony jest przy pomocy drewnianych palików i oznaczony jest wyraźnym logo z szałasem i górami w tle.

Trasa numer 1: Osiedle Forendówki w Ochotnicy Górnej — Masyw Borsuczyn — Wieża widokowa na Magurkach — Pańska Przechybka — Liberator- Wieża widokowa na Magurkach — Kurnytowa Koliba — Osiedle Forendówki

Forendówki — Masyw Borsuczyn

Wędrówkę na Magurki rozpoczynamy na osiedlu Forendówki w Ochotnicy Górnej. Na poboczu drogi parkujemy samochód i kierujemy się na wieżę widokową na Magurkach. Znaki informują nas, że na szczyt mamy 3.3 km, a sugerowany czas przejścia, to 1 godzina i 35 minut. Drogę wskazują nam tabliczki, które umieszczone na trasie. W związku z tym, że szlak nie jest oznakowany żadnym kolorem, warto od czasu do czasu zerknąć na mapę, którą znajdziecie pod opisem tej trasy. Na początku wędrujemy asfaltem, który po chwili zamienia się w dwa betonowe pasy. Podejście to jest dość strome, także już od początku poczujemy przyspieszone bicie serca. Maszerujemy wzdłuż zabudowań, aż do momentu, kiedy tabliczki z napisem „Magurki wieża widokowa” wprowadzą nas do lasu.

Odtąd szlak wieść będzie leśną ścieżką oraz drogą dojazdową do polan i prywatnych domków. Najpierw miniemy tablicę upamiętniającą matematyka Piotra Schultza. Tablica znajduje się na dużym głazie, który porośnięty jest mchem. Dalej ścieżka zaprowadzi nas na polną drogę, a następnie na polanę, z której podziwiać można piękną panoramę Gorców i Pasmo Radziejowej. Doskonale widać stąd wieżę widokową na Lubaniu.

Po kilku kolejnych minutach wędrówki docieramy do Masywu Borsuczyn, z którego rozciągają się piękne widoki w kierunku Gorca, Mraźnicy, Gorca Kamienickiego. Znajduje się tu tablica z opisem szczytów oraz polan. Z tego miejsca od polany i wieży widokowej na Magurkach dzieli nas jeszcze około 15-20 minut marszu. Odtąd będziemy podążać równoległym do Szlaku Kultury Wołoskiej, szlakiem ścieżki edukacyjnej „Dolina potoku Jaszcze”.

Magurki i wieża widokowa na Magurkach

Magurki (1108 m n.p.m.) znajdują się na granicy Gorczańskiego Parku Narodowego, w bocznym grzbiecie masywu Gorca. Zdecydowana większość szczytu to bezleśna polana, która rozciąga się od wieży widokowej w kierunku Masywu Borsuczyn. Na polanie znajduje się drewniany szałas pasterski oraz miejsce na grilla. Ponad wierzchołkami drzew można dostrzec tatrzańskie szczyty. Niewątpliwie największą atrakcją szczytu jest postawiona tu w roku 2015 drewniana wieża widokowa. Wieża widokowa na Magurkach została sfinansowana ze środków UE i wybudowana z inicjatywy gminy Ochotnica. W tym samym czasie, w ramach programu „Enklawa aktywnego wypoczynku w sercu Gorców – szlaki turystyki rowerowej, pieszej i narciarskiej w Gminie Ochotnica Dolna” wybudowano jeszcze trzy wieże widokowe: na Lubaniu, Gorcu i na Koziarzu w Beskidzie Sądeckim.

Konstrukcja wieży jest bardzo przyjemna dla oka. Schody oraz taras widokowy obudowane są drewnem, co ma na celu ochronę przed wiatrem, a także zapewnienie bezpieczeństwa turystom. Ze szczytu wieży rozciągają się fantastyczne widoki na Tatry, Pieniny, Gorce, Beskid Sądecki, a przy dobrej widoczności widać nawet Wielką Fatrę. Z czterech stron zamontowano tablice z opisami panoram, dzięki czemu możemy dość wnikliwie przeanalizować widoczne pasma górskie i szczyty. Bezsprzecznie widoki z wieży są rewelacyjne i z całą pewnością będą ucztą dla oczu. W zawiązku z ogromnymi walorami widokowymi zachęcamy do wybrania się na Magurki podczas bezchmurnej pogody. Jeśli przed wyjściem chcecie sprawdzić, jakie warunki aktualnie panują na szczycie, to ułatwi Wam to podgląd z kamery, która zainstalowana jest na wieży.

Pańska Przechybka – „Uroczysko Pamięci”

Z wieży widokowej na Magurkach warto udać się w kierunku przełęczy Pańska Przechybka. Właśnie tam, nad potokiem Forendówki znajduje się „Uroczysko Pamięci„. Jest to pomnik wraku amerykańskiego bombowca typu Liberator B-24J, który rozbił się w tej okolicy w grudniu 1944 roku. Samolot na skutek ostrzału przez Niemców stracił trzy silniki. Podczas ewakuacji uratowało się 9 z 10 członków załogi. Życie stracił pilot samolotu William J. Beimbrink, który ewakuował się jako ostatni. Jego ciała nie odnaleziono. W 50 rocznicę wydarzeń postawiono tu tablicę pamiątkową oraz rekonstrukcję kadłuba samolotu wraz z oryginalnymi częściami maszyny. Tuż obok znajduje się drewniana ławka oraz drewniany szałas, a także tablica informacyjna dotycząca katastrofy oraz działań militarnych na tym terenie w czasie II Wojny Światowej. Więcej informacji na ten temat znajdziecie w TYM wpisie.

„Uroczysko Pamięci” – Kurnytowa Koliba — Forendówki

Od „Uroczyska Pamięci” wracamy pod wieżę na Magurkach tą samą trasą, a następnie kierujemy się na południe ścieżką, która prowadzić nas będzie przez las. Trasa początkowo delikatnie wiedzie w dół, później jednak staje się coraz bardziej stroma. Po mniej więcej godzinie od wyruszenia spod wraku samolotu docieramy do kolejnego charakterystycznego punktu na trasie — Kurnytowej Koliby. Jest to prawdopodobnie najstarszy niesakralny zabytek w Gorcach. Nad progiem wyryty został napis „TATRY 1839”, co może sugerować, że był to rok, kiedy wybudowano szałas. Dawniej Kurnytowa Koliba była w okresie letnim zamieszkiwana przez rodziny Kurnytów i Czepieli. Wtedy też prowadzono wypas owiec na pobliskiej polanie. Rodziny na ten czas przenosiły się do chaty, aby doglądać zwierząt. W czasie II Wojny Światowej Koliba była bazą partyzantów.

Od Kurnytowej Koliby kierujemy się dalej w dół, ścieżką, która doprowadzi nas w okolice potoku Forędówka. Nasza trasa kończy się przy drewnianej rzeźbie górala. Stamtąd już kilka kroków dzieli nas od pozostawionego na uboczu samochodu.

Informacje praktyczne

Samochód zostawić można na poboczu lub w okolicy rzeźby górala.
Szlak na Magurki i wieżę widokową na Magurkach początkowo pnie się dość mocno pod górę. Również zejście jest bardzo strome, a podczas opadów deszczu dość błotniste.
Nasz czas przejścia wraz z przerwami na zdjęcia i posiłki wyniósł około 3 godzin.

Poglądowa mapa szlaku na Magurki

Trasa numer 2: Jaszcze — Wieża widokowa na Magurkach — Pomnik bombowca Liberator — Polana Łonna — Jaszcze

Wędrówkę rozpoczynamy na osiedlu Jaszcze w Ochotnicy Górnej. Samochód parkujemy na jednym z kilku bezpłatnych parkingów, które zlokalizowane są przy asfaltowej drodze biegnącej równolegle do potoku Jaszcze. Maszerujemy w kierunku skrzyżowania, gdzie znajduje się tablica informacyjna i początek naszego szlaku na Mgurki. Następnie z asfaltowej drogi skręcamy w prawo, na ścieżkę, która wprowadzi nas powoli do lasu. Rozpoczynamy podejście leśną drogą. Po chwili docieramy do kolejnej tablicy informacyjnej, na której umieszczony jest drewniany znak z napisem „Do wieży”.

Dodatkowo nasza trasa będzie od czasu do czasu oznaczona symbolem ścieżki edukacyjnej (biały kwadrat z poprzeczną zieloną kreską), a także namalowanym na drzewie samolotem. Ponadto na ścieżce ustawione są drewniane paliki, na których widnieje logo „Szlaku Kultury Wołoskiej„. Trasa prowadzi nas raz przez las, raz przez polany. Po około 20 minutach od startu docieramy do drewnianego szałasu. Od tego miejsca szlak staje się coraz bardziej widokowy. Po kolejnych kilku minutach, po naszej lewej stronie, zza drzew, wyłaniają się nieśmiało szczyty Tatr. Mijamy Masyw Borsuczyn i po niespełna godzinie od wyruszenia z parkingu, docieramy do polany Magurki.

Magurki i wieża widokowa na Magurkach

Na polanie robimy sobie krótką przerwę, korzystając z uroków ciepłej jesieni. Rozsiadamy się wygodnie i jemy posiłek z widokiem na Tatry. Po chwili odpoczynku wychodzimy na wieżę widokową i podziwiamy przepiękne panoramy, które w jesiennym słońcu prezentują się rewelacyjnie. Z wieży widokowej udajemy się na północną część ścieżki edukacyjnej. Przekraczamy granicę Gorczańskiego Parku Narodowego i kierujemy się w stronę przełęczy Pańska Przechybka i pomnika bombowca Liberator. W przeciwieństwie do pokonanej wcześniej trasy, szlak od wieży widokowej aż do osiedla Jaszcze będzie zdecydowanie mniej widokowy.

Od pomnika bombowca Liberator ścieżka wiedzie cały czas lasem i prowadzi nas wzdłuż potoku Jaszcze, który swój początek ma właśnie w okolicy wraku samolotu. Mijamy Polanę Łonna, a po kilku kolejnych minutach docieramy do dużej drewnianej bramy, która jest granicą Gorczańskiego Parku Narodowego. Stamtąd jeszcze czeka nas dość mozolna i mało ciekawa wędrówka asfaltową drogą. Trasa wiedzie wzdłuż zabudowań, w mocno zacienionym terenie. Dlatego też w chłodnym półroczu warto mieć rękawiczki i ciepłą kurtkę. Wędrówka asfaltówką do parkingu zajmuje nam około 25 minut.

Informacje praktyczne

Z uwagi na fakt, że szlak delikatnie pnie się pod górę i nie ma tu bardzo stromych podejść, jest odpowiedni na wyjście z dziećmi czy na trasę dla osób starszych.
W okolicy potoku Jaszcze znajduje się kilka parkingów samochodowych. Nie zrażajcie się, jeżeli nie będzie miejsca przy początku trasy. Zaparkować można wyżej — jest tam sporo miejsca. Parkingi są bezpłatne — my byliśmy w listopadzie 2020.
Nasz czas przejścia wraz z przerwami na zdjęcia i posiłki wyniósł około 3 godzin.